Rozdział 8 "Muszę to sama załatwić"

Oczami Lissany :

   Kiedy obudziłam się rano słońce było już wysoko a z kuchni dochodził zapach  jajecznicy. Nie musiałam długo czekać aby domyślić się że to Jes robi nam śniadanie. Nie widziałam sensu dłużej leżeć w łóżku skoro mój brat od rana tak produkuje się w kuchni.

-Cześć Ana. Wow! Wyglądasz jakbyś z konia spadła. -zaśmiał się cicho pod nosem.

-To tylko mój poranny urok. Poza tym też   byś tak wyglądał gdybyś spał w niewygodnych ciuchach i miał przez calutką noc masę bardzo milutkich koszmarów -mówiąc to przewróciłam oczami.

-Dobra, już dobra,tylko mnie nie pogryź. Opowiedz lepiej co ci się śniło -powiedział uśmiechając się głupkowato i unosząc dłonie w geście rozejmu. Dobrze wie, że go nie znoszę.

- Wszystko zaczęło się na początku niepozornie, choć od razu wiedziałam że jest coś nie tak, bo byliśmy na polanie w lesie. Nagle z za drzewa wyłonił się chłopak.....

-Kto to? Znasz go?

-I tu pojawia się problem bo to..... To był Mat jestem tego pewna,ale i tak nie uważam żeby był zły.  To tylko głupi sen nic nie znaczy. -powiedziałam pod denerwowana.

-Jak chcesz, ale ja na twoim miejscu uważał bym na niego.

Super kolejne kazanie. Nawet jak niema rodziców zawsze znajdzie się osoba, która bez względu na wszystko będzie cię pouczać. Mam już tego serdecznie dosyć muszę komuś się wyżalić. Muszę spotkać się z Taylor. Wyjmując telefon z torby na jego wyświetlaczu zobaczyłam swoje odbicie. Powiem tyle moja twarz była takiego samego koloru co moje włosy. Właśnie miałam wybrać imię Taylor z kontaktów kiedy mój telefon zawibrował. Ona chyba czyta mi w myślach. Nie czekając ani chwili odebrałam telefon i poszłam usiąść  na parapecie okna, które wychodziło na przepiękny dziedziniec akademika.

-Cześć Taylor. Nie uwierzysz ale właśnie miałam do Ciebie dzwonić.

-Masz rację nie uwierzę, a tak w ogóle co się z tobą dzieje dziewczyno. Jednego dnia widzę cię w szkole rozanieloną jak skowronek,  a następnego słuch po tobie zanika. Dzwoniłam, tylko że nie odbierałaś,  potem byłam u ciebie w domu, ale było pusto kompletna cisza. Wiesz jak się o ciebie martwiłam? Już myślałam, że cię dopadł jakiś zombi z maczetą który wyżarł ci mózg,  a twoje ciało zakopał gdzieś koło torów....

-Hola, hola ściągnij wodze, aż tak źle nie jest, ale i tak muszę z tobą pogadać. Spotkajmy się  za 10 minut w naszej kafejce.

-No dobra i tak nie nauczyłam się na sprawdzian z matmy. Zaraz tam będę.

-To do zobaczenia.

Po krótkiej rozmowie zeszłym z okna i dołączyłam do Jesa kończącego swoją porcję jajecznicy.

-No, no, no, widzę że w końcu nauczyłeś się nie przypalać każdego dania, które przygotujesz, mój młody podawanie -nie mogłam się powstrzymać od tej kąśliwej uwagi

-Nie ciesz się tak tobie zostawiam kolacje, bo spodziewam się, że wychodzisz.

-Tak umówiłam się z Taylor. Potem pójdę do domu po jakieś ciuchy.

-Może lepiej poczekarz, aż skończę zajęcia wtedy pójdę z tobą.

-Aha, jasne uważaj bo jeszcze do domu nie trafię. -powiedziałam z przekąsem

-Wiesz o co mi chodzi.

-Wiem, ale potrafię o siebie zadbać, nie martw się o mnie. Poza tym będzie ze mną Taylor. -odpowiedziałam czesząc się w łazience

-To wcale mnie nie uspokoiło. -uśmiechnął się krzywo

-No to masz problem. -rzuciłam, całując go w policzek i podeszłam do drzwi

-Uważaj bo jeszcze pomyślę że jesteś dla mnie miła.

-Chciałbyś -odparłam i trzasnęłam drzwiami wychodząc.

                      

                                                                   ****************

   Cała droga zajęła mi kilka minut, ale wciąż miałam nieodparte wrażenie, że ktoś mnie śledzi. Ilekroć odwracałam głowę nikogo tam nie było. Chyba zaczynam popadać w paranoję.

Z zamyślenia wyrwał mnie sygnał SMS-a. To pewnie Taylor. Rozejrzałam się dookoła i zobaczyłam znajomy  szyld   z napisem Daisy Cafe i kwiatkiem stokrotki. Podawali najlepszą kawę w mieście nie tylko według mojej opinii. Kiedy tylko weszłam, od razu zobaczyłam, przyjaciółkę siedzącą przy stoliku w rogu.Nie zauważyła mnie, bo siedziała do mnie tyłem i pochłonięta była czytaniem jakiegoś kolorowego pisemka o gwiazdach. Podeszłam do niej i przytuliłam od tyłu.

-Aaa puść mnie jesteś jak lodówka na nogach.

-Dzięki za komplement, ale uważam że jestem trochę za chuda na lodówkę.

Taylor wybuchła śmiechem. Uwielbiałam nasz sposób przyjaźni, trochę śmiechu, trochę dogryzek, parę teatralnych fochów, ale bez względu na wszystko zawsze razem.

-To ty, może się rozbierz, a ja pójdę po kawę. -zaproponowała kiedy już przestała się śmiać. Nie pytała jaką chce kawę. Znałyśmy się już tak długo, że wiedziałyśmy o sobie wszystko.Czasem to ułatwiało sprawę a czasem wręcz przeciwnie. Nawet nie minęła chwila, a Taylor już wróciła z gorącą kawą.

-Taka jak lubię, to teraz opowiadaj co się takiego stało.

-Jak by ci to powiedzieć...

-Najlepiej normalnie pamiętaj wstęp, rozwinięcie zakończenie tego się trzymajmy. -powiedziała z uśmiechem

-Pamiętasz jak wtedy od ciebie poszłam do domu? -odpowiedziała skinieniem głowy -Weszłam do domu, ale nikogo nie było. Nie przejęła się tym zbytnio i poszłam pod prysznic. Właśnie wtedy usłyszałam otwieranie drzwi. Myślałam, że to mama więc zawołałam ją, ale odpowiedziały mi  tylko trzaskające drzwi. Założyłam więc szlafrok i zeszłam  na dół, a tam na stole leżały kostki do gry planszowej, a na telefon przyszła mi wiadomość. -Mówiąc to podałam jej telefon -Zaraz po tym z kostek zaczął wydobywać się gaz, a w płucach czułam jakby mi ktoś wrzucił potłuczone szkło. Natychmiast wybiegł z domu, ale zemdlałam. Następne co pamiętam to przebudzenie w domu Mata.....

-Czekaj, Mata? -przerwała mi w pół zdania Taylor. Czy zawsze musi zadawać pytania jeśli chodzi o chłopaków? -Tego przystojniaka którego spotkałaś ostatnio na przystanku?-w odpowiedzi uśmiechnęłam się. -Hej nie wydaje ci się dziwne, że gościu zna cię kilka dni i znajduje cię pół nagą na trawniku przed twoim blokiem?

-Może i tak ale wolałam obudzić się u niego niż przed moim blokiem. Tak czy inaczej obudziłam się, pogadaliśmy chwilę, no a potem poszłam do Jesa.

-No proszę brat marnotrawny powrócił.

-Tak, teraz chwilowo mieszkam z nim w akademiku.

-Pamiętaj, że zawsze możesz pomieszkać ze mną. Moja podłoga jest bardzo wygodna. -uśmiechnęła się

-Dzięki ale na razie nie skorzystam nie chce cię w to wciągać.

-Poniekąd już to zrobiłaś opowiadając mi o wszystkim. Choć na początku myślałam że to jakiś twój wykręt od szkoły, ale te smsy wyglądają poważnie, może idź z tym na policję? 

-Coś ty przecież jasno napisali żadnej policji. Muszę to sama załatwić.

-Ale jak? -spytała zatroskana

-Jeszcze nie wiem, ale na pewno  coś wymyślę -puściłam do niej oko. Kiedy usłyszałam telefon Taylor, który zaraz odebrała.

-Halo? Cześć, jestem z Lissanom w kafejce.Teraz ? Sorry nie oleje przyjaciółki. No to na razie.

-Kto to? Kolega?

-Może, ale nie zostawię cię samej z tom dziwną sytuacją.

Po tych słowach zapadła dziwna cisza, więc postanowiłam ją przerwać .

-Słuchaj ja i tak muszę już iść, a ty zadzwoń do niego i umów się z nim a my spotkamy się jutro w szkole. -zagadnęłam i zaczęłam się ubierać

Oczy mojej przyjaciółki zabłyszczały, a ona rzuciła się na moją szyję.

-Dzięki, obiecuję że wszystko Ci opowiem.

-Mam nadzieję . To do zobaczenia.

-Pa.

              

                                                                     ************

   Kiedy wychodziłam z kafejki chyba nie bardzo wiedziałam co robię. Miałam poprosić Taylor żeby poszła ze mną do domu po parę rzeczy, obiecałam Jessowi. No trudno poradzę sobie sama. Kiedy miałam skręcić w uliczkę prowadzącą na moje osiedle minął mnie facet na oko 20 lat. Przystanęłam na chwilę. Nagle do mnie dotarło to ten sam facet co wtedy kłócił się z Matem. Ciekawe co on tutaj robi? Już chciałam za nim iść, ale powstrzymał mnie dźwięk komórki to Jes.

-Halo?

-No cześć siostra gdzie jesteś?

-Pod domem wezmę kilka rzeczy i wracam.

-A gdzie Taylor?

-Coś jej wypadło i nie mogła ze mną iść. -No, co przecież nie wkopie przyjaciółki przed bratem i tak ma już o niej wystarczająco złe zdanie. Kapryśna, rozpuszczona i takie tam, ale hej ja nie krytykuje jego kumpli.

-To czekaj zaraz tam będę.

-No dobra widzę że nic cię nie przekonam to przynajmniej już się spakuje. Pa.

Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu mężczyzny, ale jego już nie było.

-Cholera! Jes ma naprawdę dobre wyczucie czasu.

Rozdział 7 "Co ja mam robić?"

Oczami Matta:

Po tym jak wyszła Lissana zadzwoniłem do chłopaków.
- Halo?
- Cześć Potter, jak tam idzie z tą dziewczyną?
- Na razie spoko, trzęsie się ze strachu! A tak z innej beczki... NIE NAZYWAJ MNIE TAK!
- Dobra, dobra, wyluzuj trochę. A co z jej rodzicami?
- Są u nas, obecnie nie wiedzą co się dzieje.
- To dobrze i niech tak zostanie. Słuchaj, dojadę do was w dopiero za tydzień. Doszło mi trochę spraw, ok?
- Dobra jeśli będzie jakaś sprawa dla ciebie to zadzwonimy.
-Ok, dzięki, pa!
- Hej!

   Rozłączyłem się, a telefon położyłem na blacie w kuchni. Harry jak zwykle się wkurza z powodu tego przezwiska. Ale to do niego pasuje.
Nie lubię okłamywać przyjaciół, ale musiałem, bo chciałem bliżej poznać Lissanę.

Ta dziewczyna coraz bardziej mnie intryguje. Każda dziewczyna, jaką spotkałem do tej pory zaczynała się do mnie od razu kleić. Większość z nich było pustymi panienkami. Z nią jest inaczej. Jest inteligentna, a jednocześnie piękna i urocza... Ej, ej, ej! Mat przystopuj trochę, ogarnij się! O czym ty myślisz? Chyba się przejdę i przewietrzę umysł. Wyszedłem z domu i udałem się w stronę centrum miasta z zamiarem pójścia do parku. Po drodze rozmyślałem o misji  z tą dziewczyną, mamy zamiar zmusić ją do wykonywania naszych poleceń, a potem wciągnąć w nasz świat. Przyda nam się jakaś dziewczyna w zespole. Jeszcze nie wiem jak ma na imię i kim jest, ale dowiem się za tydzień. mam nadzieję, że nie jest jakąś ofiarą losu, bo nie mam zamiaru jej niańczyć. Akurat wypadło na mnie, że będę ją trenował.

   Gdy już dochodziłem do parku zauważyłem jaz z pizzeri wychodzi dziewczyna z burzą rudych włosów, w towarzystwie jakiegoś chłopaka. Oczywiście, że to Lissana, ale tego drugiego, chyba nie znam. Zaraz, zaraz... Przecież to facet, który kiedyś nieszczęśliwym trafem zaplątał się w naszą akcję, mieliśmy trochę problemów, ale szybko go uciszyłem. dziewczyna zauważyła mnie i pomachała energicznie mówiąc coś Jesowi - nie wiem czy dobrze zapamiętałem imię - na ucho. On gdy na mnie spojrzał momentalnie zesztywniał ze strachem w oczach. Szybko powiedział coś Lissanie na ucho i ruszył szybko w przeciwnym kierunku. Dziewczyna jeszcze się do mnie odwróciła i posłała pytające spojrzenie po czym ruszyła biegiem za chłopakiem. No świetnie, trzeba było zostać w domu. Z westchnięciem wcisnąłem ręce w kieszenie i skierowałem się w stronę parku.

Oczami Lissany:

- Co się z tobą dzieję? Dlaczego uciekłeś? Chciałam, żebyście się poznali. Słuchasz mnie w ogóle?!

- Tak, słucham. Co mówiłaś? - serio? I tak mnie ten człowiek słucha. Normalnie zwariować można!

- Chciałam żebyś go poznał!

Zatrzymał się gwałtownie.

- Tyle że my się już znamy!

Stałam przed nim oniemiała, nie dlatego, że go znał, to już dawno podejrzewałam. Dziwiłam się tylko, dlaczego się tak szybko zdenerwował. Coś musi być nie tak.

-Jes, co się dzieje?

- Nic, po prostu znaliśmy się wcześniej. - odwrócił się i ruszył szybkim krokiem przed siebie. Od razu go dogoniłam.

- Przecież widzę, że coś się dzieje. Widziałam jak na niego patrzyłeś, widziałem jak zareagowałeś, kiedy wypowiedziałam jego imię. Proszę powiedz mi co jest grane. Martwię się o ciebie.

On tylko zwolnił kroku.

- Martwić to się powinnaś o siebie.

- Właśnie chcę się dowiedzieć czemu! Bo ty jak widać nie chcesz mi powiedzieć, do jasnej cholery!

- Przestań się na mnie wydzierać! Ludzie się patrzą. - zatrzymałam się, a on za mną - Jak tak bardzo chcesz to mogę ci wszystko powiedzieć, tylko nie tutaj. Skinęłam głową i ruszyłam za nim do akademika.

                                                               ***************************

   Gdy już byliśmy w środku Jes zrobił mi herbatę i usiadł obok. Patrzyłam na niego wyczekującym wzrokiem, na co on tylko westchnął.

- Wszystko chcesz wiedzieć?

- Tak.

- Kiedy wracałem późnym wieczorem do domu usłyszałem niedaleko jakieś krzyki i huk. Gdy poszedłem w tamtą stronę okazało się, że dochodziły ze starego magazynu. Z ciekawości chciałem zobaczyć co tam się wyrabia. Jaki ja byłem głupi! Gdybym spokojnie przeszedł obok nic by się nie stało. Ale nie! Musiałem tam pójść. W każdym bądź razie przyczaiłem się przy wybitym oknie i zobaczyłem twojego chłopaka celującego...

- To nie jest mój chłopak!

- Mniejsza. ... Celował on do kolesia, który już miał rzucić broń na ziemię, kiedy mnie zobaczył. Wycelował we mnie i strzelił, a ja w ostatniej chwili schowałem się za ścianą. To odwróciło uwagę Mata i ten zwiał. Nieźle się wkurzył. Miałem uciec do domu, ale gdy się odwróciłem stał przede mną jeden z ich ludzi. Walnął mnie w głowę i straciłem przytomność. Gdy się obudziłem siedziałem związany na krześle w małym pokoju. Czekałem tam z dwadzieścia minut. W końcu do pokoju wszedł Mat i mnie pobił. Pamiętasz jak nie odzywałem się do was dwa tygodnie?

Ledwie widocznie skinęłam głową.

- Wtedy byłem właśnie tam. Początkowo chcieli mnie zabić, ale ten który mnie uderzył tamtego feralnego dnia, zlitował się i mnie wypuścili z czego Mat nie był zadowolony. Jednak dali mi jasno do zrozumienia, żebym się więcej koło nich nie pałętał. Do dzisiaj trzymam się z dala od kłopotów, ale widzę że talent do przyciągania ich jest u nas rodzinny. - uśmiechnął się smutno.

Nie mogłam uwierzyć w ani jedno jego słowo. Po prostu nie mogę! To nie może być Mat!

On nie jest taki. Przynajmniej taki mi się wydawał. Co ja mówię! Przecież prawie go nie znam! Gapiłam się na podłogę nieprzerwanie kręcąc głową.

- Nie wierzę. - to jedyne co udało mi się powiedzieć, a raczej wydukać.

Jes wstał i zaczął chodzić po mieszkaniu.

- Na tę chwilę zamieszkasz u mnie, ok?

Skinęłam głową, miałam ściśnięte gardło, byłam bliska płaczu. Dlaczego ja i moja rodzina? Po co mi to? Po chwili czułam na moich plecach silne ramiona brata. Wtuliłam się w jego tors, a pojedyncze łzy spływały mi po policzkach.

- Ale to nie znaczy, że to są ci sami. - powiedziałam łkając.

- Naprawdę chcesz się oszukiwać?

Westchnęłam. Nagle dopadło mnie zmęczenie z całego dnia, powieki same mi się zamykały.

- Ana, połóż się. To za dużo jak na jeden dzień - wziął ode mnie kubek z niedopitą herbatą i pościelił mi swoje łóżko. Bez wahania na nie opadłam.

- Jutro pojedziemy po twoje rzeczy do domu.

Na wspomnienie o domu czuję ukłucie w sercu. Gdzie są moi rodzice? Czy są bezpieczni? Nie wiem co teraz zrobię. Naprawdę nie wiem. Na razie będę traktowała Mata jak wcześniej, nie mogę go oskarżać nie mając pewności, że to on. Mam potrzebę się komuś wygadać. Jutro pójdę do Taylor i wszystko jej opowiem, ona będzie wiedziała co mi powiedzieć. Z tym postanowieniem zapadłam w głęboki sen.

                                               ********************************        

Hej, jak widać wracamy po długiej nieobecności, ale niestety szkoła nie ma serca. Postaramy się aby rozdziały pojawiały się już co tydzień. Jak zawsze zapraszamy do komentowania i życzymy miłej lektury.