Rozdział 10 "To raczej było ostrzeżenie"

Oczami Mata :

Już dość długo nie widziałem Lissany. W końcu postanowiłem zrobić jej niespodziankę i pojechałem pod jej szkołę. Godziny mijały, a jej nie było aż w końcu zobaczyłem dziewczynę z fioletowymi pasemkami.

-Taylor prawda?

-A my się znamy? -pytająco zmarszczyła brwi

-Osobiście nie, ale szukam twojej przyjaciółki.

-I myślisz że to takie proste ty spytasz, a ja odpowiem?

-Z grubsza to tak. -odparłem z zawadjackim uśmieszkiem

-To sorry, ale nic z tego. -powiedziała odwracając się na pięcie

W ostatniej chwili złapałem ją za przegub ramienia.

-Słuchaj źle zaczęliśmy jestem Mat i naprawdę zależy mi na Lissanie. Martwię się o nią nie odbiera telefonu.

-Zabije mnie za to, ale dobrze. -mówiąc to wsiadła na motor. Spojrzałem na nią ze zdziwieniem.

-No co? Chcesz wiedzieć gdzie jest musisz mnie zabrać ze sobą.

-Zgoda. To dokąd?- spytałem odpalając maszynę.

-Do szpitala miejskiego. Miała wypadek.

-I wszystko jasne -skwitowałem.

#############

-Jest na 4 piętrze.

-Zaczekaj co tak w ogóle się stało?

Miałem tego dość, żadnych informacji. Myślałem, że sama zacznie mówić, ale nic takiego nie miało miejsca.

-Jes powiedział mi tyle, że mieli wypadek wybuch samochodu czy coś w tym stylu. Ane leży od wczoraj nieprzytomna, ale kiedy Jes mógł od razu do mnie zadzwonił. -powiedziała zmartwiona

-Czekaj chwilę Jes? Chłopak czy co?

-Spokojnie Romeo to tylko brat twojej Julii. -odpowiedziała z uśmiechem, a ja przełknołem głośno ślinę. No to robi się ciekawie. Jeżeli to ten kretyn i powiedział jej o naszym incydencie to mam problem

-Choć widzę ją już się obudziła

############

Na początku myślałam, że umarłam. Cieszyłabym się nareszcie koniec tej chorej gierki. Gdyby nie fakt że muszę odnaleźć rodziców. Ich los jest w moich rękach kiedy tak myślałam. Zobaczyłam światło i ciemne cienie. Jednak po chwili cienie wyostrzyły się i nabrały postaci ludzi. Przez chwilę myślałam, że ta cała sprawa z porwaniem to tylko sen, ale wtedy na krześle obok zobaczyłam Jesa. Samego. Bez rodziców. Nagle wszystkie wspomnienia wróciły i wszystko stało się jasne. Samochód, wypadek, ból i wtedy uświadomiłam sobie, że jestem w szpitalu. Miałam w ciele więcej rurek niż faszerowany indyk na święta. No dobra może nie było, aż tak źle. Na sali byłam sama, a Jes siedział koło mnie z głową leżącą na moim łóżku.

-Jes?

-Księżniczko. Nareszcie się obudziłaś. Jak się czujesz?

-Jakby przejechał mnie tir, a wy zamiast mnie ratować uznaliście, że to dobry pomysł aby zrobić ze mnie faszerowanego indyka. -uśmiechnęłam się, a moje ciało przeszył lekki ból. Czułam się jak wtedy. Kiedy to miałam 5 lat, a mama otworzyła sobie wino i wtedy telefon zadzwonił. Mama poszła go odebrać, zostawiając mnie sam na sam z butelką wina. Kiedy wróciła opędzlowałam połowę. Byłam nieźle wstawiona dostałam karę na miesiąc, a dwa dni spędziłam w łóżku.

-O widzę, że ci humor wraca. Czyli już nie długo będziesz mogła nas opuścić. -w tej chwili zza przeszklonych drzwi wyszedł lekarz w śnieżno-białym kitlu Na oko 45 lat. Miał łysą połyskującą głowę, a pod nosem gęste wąsy. Na jego ustach gościł ciepły uśmiech, który prawdopodobnie przyczynił się do powstawania zmarszczek na jego twarzy.

-Ane, to doktor Collins. Zajął się tobą kiedy tu trafiliśmy.

-A co się tak właściwie stało? -spytałam z ciekawością

-Policja bada sprawę, ale prawdopodobnie wyciek gazu. Twój brat podpalił go otwierając samochód z pilota. - zmarszczyłam czoło coś tu było nie tak. Na potwierdzenie moich obaw Jes puścił do mnie oko.

-Siła wybuchu okazała się tak duża, że cisnęła tobą o ziemię .-serio co za przebiegłość Einsteinie, tyle to sama wiedziałam. -Twoje obrażenia były niewielkie, na szczęście nie stałaś, aż tak blisko. Chyba dziś wpiszemy cię do domu, ale pod warunkiem, że będziesz odpoczywać.

-To akurat mogę zrobić.

-To dobrze, a pana proszę o podpisanie dokumentów.

Ledwo wyszli, a na korytarzu pojawiła się Taylor. Co ona tu robiła? Wparował do pokoju i zamknęła mnie w żelaznym uścisku.

-Masz dożywotni zakaz robienia mi takich numerów. Pryma aprilis już było w tym roku. -powiedziała uwalniając mnie z klatki jaką stały się jej ramiona.

- Skąd się tu wzięłaś?

- Powiadomił mnie twój brat a transport zapewnił chłoptaś. -powiedziała pokazując palcem drzwi - Jak już się nim znudzisz mogę go sobie wziąć? -spytała puszczając do mnie oko.

- Zastanowię się, ale na razie go nie dostaniesz. -powiedziałam żartobliwie.

- To ja może pójdę zobaczyć czy nie ma mnie gdzie indziej.

Kiedy zniknęła za drzwiami Mat od razu podszedł do mojego łóżka i usiadł na krześle opierając ręce na jego oparciu.

-Jak się czujesz?

-Jak po jeździe na całkiem szybkiej karuzeli. A tak w ogóle gdzie spotkałeś Taylor i skąd wiedziałeś kim ona jest?

-Po pierwsze masz jej zdjęcia na tapecie wyświetlacza, a adres szkoły na legitymacji. Po drugie nie grzebałem ci w rzeczach, tylko dokonałem przymusowej rewizji mającej na celu twoje bezpieczeństwo.

-No jasne, ale i tak cieszę się że jesteś.

-Ja też, apropo twojej przyjaciółki, całkiem niezłe z niej ziółko.

-Jest specyficzna, ale kocham ją jak siostrę, której już nie mam. -powiedziałam ze smutnym uśmiechem.

-Jak to nie masz?

-Zmarła w wieku 17 lat. Potrącił ją jakiś baran na przejściu dla pieszych. Nie miała szans. Krwiak w mózgu, śmierć na miejscu. -mówiłam to jakby od niechcenia ale wróciły wszystkie uczucia.-Nikt oprócz Taylor nie wie, że widziałam to wszystko. Dlatego też tak kiepsko prowadzę boję się, że mogę zrobić to samo co ktoś mojej siostrze -mówiąc to odwróciłam wzrok. Mat dotknął delikatnie mojego policzka, a zaraz złapał mnie za podbródek i odwrócił w swoją stronę. Powoli zbliżyliśmy się do siebie, a nasze usta złączyły się w lekkim pocałunku.

-Ekhemmm. Nie przeszkadzam? -zapytał Jes opierając się o framugę.

-Nie właśnie wychodziłem. -odparł Mat podnosząc się z krzesła –Zadzwonię.-odpowiedziałam skinieniem głowy. Kiedy Mat mijał drzwi, myślałam, że się pogryzą. Na szczęście nic się nie stało, a Jes jakby nigdy nic podszedł do łóżka.

-Dobre wieści. Wieczorem wracamy do domu. -mówił spokojnie

-Co to miało być? Nie nauczyli cię pukać?

- Prosiłem żebyś dała sobie z nim spokój, ale nie słuchasz.-zaczął się bronić.

- No i co z tego mam własny rozum, a ty nie jesteś moim ojcem.

- Co nie zmienia faktu, że się o ciebie martwię.

- Dobra, ty nie wnikasz z kim się spotykam ,a ja będę mówić gdzie idę i o której będę. Zgoda?

- Zgoda, ale musisz jeśli chodzi o chłopaka. -próbuje stawiać warunki o nie to ja tu jestem od tego.

- Ok, ale to działa w dwie strony.

- Niech będzie.

- Słuchaj mam prośbę przywiózł byś mi jakieś ubrania? Mam dość tej szpitalnej piżamy.

- Jasne zaraz będę -zaśmiał się

10 minut po jego wyjściu przyszła Taylor.

-Słuchaj mają tu przepiękną galerię dziecięcych rysunków, może pójdziemy zobaczyć? -zapytała z nadzieją w oczach.

-Jasne, dobrze że mnie już po odpinali. -ledwo stanęłam na nogach i poczułam, że znów muszę usiąść.-No to chyba na razie mam wf z głowy -przyjaciółka zaśmiał się -,może weźmiemy ten wózek.

###############

   Po kilku chwilach mknęłam już po korytarzu szpitala, pchana na wózku przez Taylor. Jadąc tak wjechaliśmy do pokoju, który od podłogi po sufit wyklejony był różnymi rysunkami młodszych i starszych dzieci.

-Naprawdę tu pięknie.

-Tak, ale to był pretekst żeby pogadać. Co się naprawdę stało? - zastanowiłam się chwilę.

-Wiem tyle, że to nie był wypadek. Słychać było wyraźnie tykanie.

-Myślisz że to oni?

-Nie wiem, ale wszystko jest możliwe.

-Nie uważasz, że jest to trochę dziwne najpierw zapraszają cię do gry, która nie ma sensu, a potem chcą cię zabić? -mówiąc gestykulowała rękami.

-Oni nie próbowali mnie zabić, bo mogli odpalić kiedy byłabym w samochodzie. To raczej było